Soul Sister Dance Revolution live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 14-12-‘13

Als onverwachts voorprogramma van Di-Rect bliezen ze het publiek al weg, op Big Rivers lieten ze een krater achter in de houttuinen, en afgelopen zaterdag kwamen ze weer voor ravage zorgen in Dordrecht. Vijf mannen uit Den Haag die overal waar ze komen een diepe indruk achter laten, Soul Sister Dance Revolution.

Maar voordat SSDR het podium betreden mag eerst Automatic Sam aantreden. Helaas, want deze band valt erg tegen. Niet dat de vier mannen van deze Haagse Rockband niet kunnen spelen. Welnee, met de uitvoering is niks mis en is op sommige momenten zelfs erg goed, maar inhoudelijk mist Automatic Sam het nodige. Het viertal speelt een mix van stoner/punkrock, maar het voelt allemaal erg afgezaagd en zonder eigen visie. De nummers missen iets eigens, iets bijzonders, iets unieks. Daarnaast duurt het merendeel erg lang, té lang. En omdat er binnen een nummer weinig afwisseling zit, worden deze nummers daardoor ontzettend saai en repetatief. Door dit alles zakt Automatic Sam in een gat en weet daar niet uit te komen.

Gelukkig is het dan tijd voor Soul Sister Dance Revolution. Ze steken meteen lekker van wal met de twee van de meest rockende nummers van hun eerste plaat, Baby Gaselle en Playground Kids, met daar tussenin een nieuw/niet uitgebracht nummer, Submarine. Tijdens die eerste drie nummers is direct te horen waarom iedereen die deze band live ziet verliefd wordt op deze vijf mannen. De mix van een duwende beat, de groovende bass en schreeuwende gitaar zorgt vanaf het eerste nummer, elk concert weer voor een ware dance revolution, niemand kan stil blijven staan.

Dan gaat de set door met een paar nummers die op de plaat wat rustiger zijn, Hearts, Start a War en Soldiers. Live rocken deze nummers echter bijna even hard als de wat heaviere nummers. Bij Soul Sister Dance Revolution is er geen plek voor fangirl-aantrekkend, zwijmelend, afgezaagd feel-good-praatjes-houdend gedoe. Deze band wil plezier maken, feesten en vooral keihard rocken. Ook de rest van de set blijft de Revolution maar doorgaan. Soul Sister Dance Revolution trekt het publiek mee in een achtbaan zoals niet vaak is gebeurt de afgelopen jaren.

De nummers zijn puur, origineel en vooral ontzettend energiek. Nergens slappe hap, maar een uur lang kei- en keihard rocken. Het pure en originele blijkt ook als zanger Thomas van der Want even moet improviseren omdat er iets mis is met het drumstel. Hij begint dan spontaan van zijn “soloalbum” het geïmproviseerde nummer Marieke spelen wat zowel geniaal als ontzettend humoristisch uitpakt. Soul Sister Dance Revolution is opstandig en eigenwijs en toch hip, dus geen  punkrock bandje met leden die in de jaren 80’zijn blijven hangen. En voordat je het weet spelen ze dan al het laatste nummer, Psilo. Natuurlijk komen ze daarna gelukkig nog terug om het laaiend enthousiaste publiek te trakteren op nog twee toetjes, Limousine en I hate rock ’n roll. En zelfs daarna zie je dat deze mannen het liefst nog een uur door zouden willen spelen, maar meer nummers dan dit hebben ze niet. Maar met de dertien nummers die Soul Sister Dance Revolution nu heeft, speelt de band uit Den Haag in Bibelot het beste optreden van in ieder geval dit najaar, en misschien wel van heel 2013. 

Cortonville Presents... live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 13-12-'13

In Bibelot geen ongeluk op vrijdag de 13^e. Integendeel, de bezoekers van Bibelot deze avond hebben juist geluk met een fantastische programmering. Van alle 12 mannelijke muzikanten is er geen enkele zonder baard. Dat kan maar een ding betekenen. Lekker rocken, verzorgt door Cortonville met Tenement Kids, Gingerpig en Black Bottle Riot op het podium.

Tenement Kids is de eerste band die deze avond mag gaan rocken op het Dordtse podium. De band ligt bij sommigen nog redelijk goed in het geheugen want in maart stonden ze nog in Dolhuis samen met The Road Home. Gelukkig is het niet vervelend deze band nogmaals te zien, want Tenement Kids rockt als een tierelier. Hun super strakke bluesrock heeft iets relaxed, terwijl hij toch perfect getimed is. Ritmisch is het Utrechtse zestal geniaal, hun riffs zijn aanstekelijk en solo’s ronduit fantastisch.

Dan is het tijd voor Gingerpig, de nieuwe band van Boudewijn Bonebakker, ex-gitarist van Gorefest. En met zijn nieuwe band is hij een flink andere kant opgegaan. Geen geschreeuw en deathmetal meer, maar een mix van Stoner en hardrock, met hier een daar een vleugje slow en bluesrock. Een heerlijke combinatie die ook erg goed wordt uitgevoerd. En niet alleen de fantastische riffs en zang van Bonebakker, maar ook, ondanks dat ze een beetje op de achtergrond staan, bassist Sytse Roelevink en drummer Maarten Poirters staan ontzettend hard te grooven.

Tenslotte is het podium voor Black Bottle Riot. De vier Nijmegenaren zijn hot, zo stonden ze laatst nog in De Wereld Draait Door en wordt hun nieuwe album Soul in Exile overal goed ontvangen. En in de Powerstage laten ze even horen waarom. De vier mannen zijn perfect op elkaar ingespeeld, de gitaren spelen scherpe, keiharde riffs en de bluesrock swingt als een malle. Maar bovenal, Black Bottle Riot heeft zichtbaar veel plezier tijdens het spelen en dat is terug te horen in de muziek, die begint daardoor echt te leven. 

De Staat + Ian Clement live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 07-12-'13

In september liet de Staat in DordtYart al even horen waarom ze ook alweer de beste band van Nederland zijn, maar dat was niet genoeg voor de vijf mannen uit Nijmegen. Afgelopen zaterdag waren ze terug in Dordrecht, om in een stampvol Bibelot het nogmaals te flikken en het dak eraf te blazen met hun ritmische, experimentele, alternatieve rock.

Waar het voor de Staat inmiddels alweer twee jaar terug is dat ze in Bibelot stonden, ligt dat voor voorprogramma Ian Clement verser in het geheugen. Hij stond in 2012 met zijn band Wallace Vanborn nog in de Bonifatius Kerk. Maar deze avond speelt de Belg niet de Harde Stoner Rock die we gewend zijn van Wallace Vanborn, maar een donkere, zware Rock met folk invloeden. De Stoner Rocker schemert op sommige momenten zeker nog door Clement heen, maar hij weet er iets fris en origineels mee te doen met zijn solo project. Het geheel klinkt lekker in de zaal die tijdens het optreden voller en voller stroomt, het enige minpuntje is dat de gitaar erg zacht staat tijdens sommige nummers en vaak niet boven de rest van de band uitkomt. Maar al met al staat de muziek van Ian Clement en zijn band als een huis. Ook de lichteffecten voegen veel toe aan het geheel, dit beloofd wat voor de rest van de avond.

Nadat de instrumenten van Ian Clement zijn  weggeveegd is het tijd voor de Staat. De zaal is net zoals twee jaar geleden vol als de Staat opkomt. Het vijftal opent met 2 nummers van de nieuwe plaat I_Con, een plaat die, zo aan het eind van het jaar, zeker bestempeld mag worden als een van de beste platen van 2013. Voor de volgende nummers grijpt de band terug naar de vorige platen Wait For Evolution en Machinery en valt goed te horen hoe de Torre, Rocco, Jop, Verdan en Tim zich door de jaren heen ontwikkeld hebben. De muziek is complexer en diverser geworden, zonder dat de essentie en de feel van De Staat is verdwenen. Ook zijn de oude nummers hier en daar wat opgeleukt om de nummers fris te houden. Ook hierbij is dit gelukkig op een secure manier gedaan zonder aan het fundament van het nummer te zitten. 

Na 4 à 5 nummers begint op te vallen dat De Staat ook volwassener geworden is. Waar de sfeer bij

vorige optredens licht was en vrolijk was en er een duidelijke connectie tussen band en publiek was, is de sfeer ditmaal donker en mysterieus. Op een goede manier moet er wel bij gezegd worden, want het wordt op een professionele doch niet ongeïnteresseerde manier uitgevoerd. Door de lichtshow, die veel met silhouetten, harde schaduwen en donkere kleuren werkt, samen met het weinige praten tussen de nummers door creëert De Staat een andere, meer theatraal gevoel bij de eerste helft van het optreden. Ondertussen speelt de band lekker door.

Het spel is nog even goed als het altijd al was, zo niet beter. Toetsenist Rocco is gelukkig weer echt toetsenist geworden en pakt nog maar zelden een gitaar op, wat bijdraagt aan de diepte van de nummers, drummer Tim en gitarist Verdan zorgen voor de fantastische solide basis die De Staat zo kenmerkt en bassist Jop zorgt dat het geheel grooved als een malle. Gitarist/zanger Torre blijkt weer de perfecte frontman te zijn. Energiek zonder te overdrijven, in de spots zonder de rest van de band ondergeschikt te maken en een fantastische zanger.

De Set bestaat ongeveer half om half uit oude en nieuwe nummers, wat een prettige verhouding is. Daarnaast wordt ook de cover van Jason Derulo’s Talk Dirty gespeeld, waarbij Rocco zijn hip-hop skills eens laat horen. Torre kiest er net voor het eind van de set intuitief voor opeens nog The Fantastic Story of the Underground Man te spelen. Dit is typerend voor de tweede helft voor het optreden, waar toch weer de oude, vertrouwde De Staat doorschemert. Er wordt meer gegrapt tussen de nummers, en de sfeer is iets minder zwaar. Al met al zet De Staat weer een memorabel goed optreden neer, waarmee het nogmaals bewijst echt het beste te zijn wat Nederland op dit moment qua bands te bieden heeft.

The Toasters live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 30-11-’13

Bijna december, dus de vingers en tenen beginnen er alweer af te vriezen en de regen maakt t allemaal nog een stukje erger. Daarnaast was je net te laat om een kaartje voor Kane te kunnen bemachtigen en zit je dus flink in je winterdepressie. De oplossing? Lekker zomers skanken, en dat kon afgelopen zaterdag in Bibelot, en hoe!

De hoofdact van de avond is de wereldberoemde band The Toasters, maar eerst mogen de mannen en vrouwen van Bang The Skillet het publiek alvast warm maken. En dat doet deze Delftse band erg goed. De mix van Ska en Rocksteady straalt relaxheid, vrolijkheid en warmte uit. Ondanks dat de volle zaal nog redelijk star is, heeft Bang The Skillet er duidelijk zin in en speelt een geweldig optreden.

Dan is het tijd voor The Toasters. Deze Amerikaanse band laat al 32 jaar hun publiek genieten van heerlijke ska, maar is sinds 1981 wel flink veranderd. Op de gitarist/zanger na lijkt het dat alle bandleden ten tijde van de oprichting van The Toasters nog niet op deze aarde rondliepen. Dat laat echter de pret niet drukken, want vanaf het eerste nummer swingen The Toasters als een malle en is het onmogelijk om stil te blijven staan. Van voor tot achter is het publiek in beweging, eigenlijk ook niet gek met een band die in de jaren zoveel ervaring heeft opgebouwd. De band voelt nog steeds even brutaal als hij tientallen jaren geleden moet zijn geweest, met hun opstandige teksten en hun controversiële boodschap. The Toasters weten voor meer dan een uur de zon te laten schijnen in de Power Stage van Bibelot, en lekker dat dat is!

Silverstein live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 29-11-'13

Afgelopen vrijdag behaalde Bibelot een nieuwe mijlpaal in het nieuwe gebouw. De eerste band met meer dan een miljoen likes op Facebook stond op de planken van de Main Stage. Niemand minder dan het Canadese Silverstein was naar Dordrecht gehaald om daar hun enige Nederlandse show van de tour te geven.

Voordat het tijd is voor de Canadezen mogen eerst nog een Australische en een Amerikaanse band het publiek opwarmen. Eerst is het podium voor de Amerikanen van Palisades. Palisades is een schoolvoorbeeld van wat er gebeurd als Screamo toegankelijk gemaakt probeert te worden voor een  zo groot mogelijk publiek. De band heeft twee gezichten. Het enige gezicht is het welbekende emo/metalcore bandje, denk aan Asking Alexandria en Of Mice and Men. Het andere gezicht is een hippe top 40 mix van Dubstep, Techno en Trap. Dit levert een bizarre mix, en niet in positieve zin. De twee kanten van Pallisades zijn als water en vuur, het past totaal niet bij elkaar. Op het moment dat de metalcore oploopt tot een breakdown, gaat het daarna opeens over in een techno beat, wat erg vreemd aanvoelt. Daarbij komt nog dat de band erg slecht gemixt is. Bijna het hele optreden is alleen de Bas, basedrum en zang te horen. Het is niet dat er niet met Metalcore geëxperimenteerd mag worden, maar het lijkt wel alsof Pallisades zonder na te denken twee zo populair mogelijke genres heeft gepakt en bij elkaar gestopt.

Dan is het tijd voor de 5 Australische heren van Dream on, Dreamer. Helaas wordt het daarmee niet veel beter. Dit maal gelukkig geen dubstepsamples, maar wel dezelfde dikke ultra-commerciële laag die over de muziek is heen gesmeerd. Dream on, Dreamer is Post-Hardcore waar alle scherpe hoeken vanaf geschuurd zijn. Schattige jongetjes op het podium, zwoele teksten en bovenal, cleane gitaren. Als de band begint te spelen lijkt het eerst alsof de gitaren weer niet te horen zijn. Maar na beter luisteren, blijkt dat de gitaren een soort synth-achtige lijntjes spelen. Doordat ze dat ongeveer drie kwart van de tijd doen, valt echt alles weg wat deze band maar in de buurt van Post-Hardcore kan brengen. De momenten dat de gitaren wel wat distortion erin draaien, wordt Dream on, Dreamer wel iets beter, maar nog steeds blijft het ongeïnspireerd zonder een greintje originaliteit.

Gelukkig is het dan eindelijk tijd voor Silverstein. Het Canadese vijftal maakt al heel snel de avond een stuk beter. Met hun rauwe Post-Hardcore blazen ze direct het vervelende gevoel was is overgebleven na Palisades en Dream on, Dreamer weg. Post-Hardcore wordt aangevuld met Metal en Mathcore riffs, zowel de cleane als de screamo zang van vocalist Shane Told klinken krachtig, energiek en oprecht. Ondanks de grootte van de band voelt het Optreden toch persoonlijk. De interactie tussen band en publiek voelt natuurlijk en echt. Dit alles zorgt ervoor dat de zaal voor het eerst echt het gevoel krijgt los te gaan. Er wordt dus volop gemosht en er komt af en toe zelfs een crowdsurfer langs. Silverstein laat horen hoe je Metal/Hardcore toegankelijk moet maken, zonder dat de basis van de muziek te veel verloren gaat. En daarmee maken ze van deze avond toch nog een succes.

Backfire +2 live @ Power Stage Bibelot 24-11-‘13

Zondagmiddag, buiten is het druilerig en nat, maar in de donkere power stage van Bibelot is het warm en gezellig. Drie bands staan op het programma om een saaie zondag om te toveren in een lekkere dag.

De show wordt geopend door From the Heart. Deze Hardcore-Punk band uit Rotterdam is een van de sterkere openingsacts die dit najaar in Bibelot heeft gestaan. De snelle, kneiterharde Hardcore klinkt fris, strak en energiek en de bandleden zijn goed en erg enthousiast. Ondanks dat het publiek erg passief is zetten de mannen van From The Heart een ontzettend goede set neer.

De tweede band, The Local Spastics, is totaal verschillend van From The Heart. De Hardcore-Punk maakt plaats voor oldskool Punk. De drie mannen gingen al eens uit elkaar vanwege buitensporig drank- en drugsgebruik en het is nog wel een beetje te zien waarom. Ook al is het zondag middag, zanger/gitarist Sam Andrea komt al wankelend het podium op. Ondanks dat hij tijdens het optreden moeite heeft rechtop te blijven staan, heeft dit geen effect op zijn spel of dat van zijn mede bandleden. Want The Local Spastics blazen met gemak het dak van de Power Stage eraf. De Punk is rechtdoorzee, agressief en gedurfd, iets wat je tegenwoordig bijna niet meer ziet bij punkbandjes. De Local Spastics trekken je terug de jaren 80’ in, en dat heeft een kneiterhard optreden als resultaat.

Dan is het tijd voor de grote naam van de dag, Backfire. De Maastrichtse Hardcore-Punk band bestaat al sinds de beginjaren van de Hardcore en met bijna 20 jaar aan ervaring is Backfire een van de routiniers in de scène. De band weet als eerste van de middag wat mensen aan het moshen te krijgen, maar ook bij Backfire zijn die op een hand te tellen. Gelukkig trekken de vier mannen zich daar niks van aan en serveren een ouderwets lekkere pot hardcore voor het publiek. Backfire speelt zoals je verwacht bij een band die al zolang meegaat, niet erg vernieuwend, wel erg goed. De gitaar is hard, de zang is krachtig en de drums zijn strak.

MEER FOTO'S: http://www.flickr.com/photos/soundofdordt/sets/72157638048214313/

The Story of Ajabu 2 @ Bibelot Dordrecht 22-11-'13

Na een geslaagde eerste editie dit voorjaar zijn de mannen van Buiten Gewoon terug met het vervolg van The Story of Ajabu, editie 2. Opnieuw vulde het Collectief beide zalen van Bibelot met een origineel decor, goeie DJ’s en een enthousiast publiek.

Met zowel grote namen, bijvoorbeeld Plastician en Pomrad, als wat kleinere namen, Sam A La Bamalot en Holowave, aangevuld met de vertrouwde Buiten Gewoon DJ’s zoals Deon Custom en Stamski staat er deze tweede editie een ontzettend aantrekkelijke line up van DJ’s. Deze line up wordt gepresenteerd in een atmosfeer die nog niet in het nieuwe bibelot gecreëerd is. Door heel het gebouw hangen kunstzinnige tekeningen, voor de powerstage worden live T-Shirts bedrukt en in de zalen zelf zijn twee fantastische decors opgebouwd, decors die een feest van deze proportie waard zijn. Op het podium van de Main Stage staat een heuse piramide en alsof dat nog niet genoeg is veranderd door middel van projectie die piramide ook steeds van stijl. De Power Stage is weer omgetoverd tot een soort Jungle en als je goed kijkt, kan je een monster met rode gloeiende ogen in het decor spotten.
Buiten Gewoon bewijst ook dat als de basis van je feest goed is, de mensen vanzelf komen. Beide zalen staan de hele avond redelijk vol en het publiek heeft het duidelijk naar de zin. The Story of Ajabu 2, een buiten gewoon leuk feestje!

Handsome Poets live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 01-11-'13

Als je een willekeurig persoon het intro van 'Sky on Fire' laat horen, zal bijna iedereen het nummer verder kunnen mee neuriën. De vijf mannen van de uit Den Haag afkomstige band the Handsome Poets hebben het bijzondere talent om van elk nummer wat ze schrijven een super hit te maken. Afgelopen vrijdag kwamen ze naar Bibelot om tijdens hun Never Ending Summer Tour te laten horen of ze live dezelfde vibe neer kunnen zetten.

Het voorprogramma wordt verzorgd door The Junction. Een acapella groep van drie zangeressen en twee zangers. Vanaf het eerste nummer verrast de groep direct. De muziek is fris, hip, origineel en vooral heel goed. Het is soms echt ongelofelijk dat de muziek alleen door stembanden wordt geproduceerd. Ook houdt het kwintet het interessant om naar te blijven kijken en entertainen ze het publiek tussen de nummers door met (iets te) vrolijke praatjes. Helaas krijgen de vijf vocalisten niet de aandacht die ze verdienen. Het overgrote deel van afgeladen de zaal komt vooral voor de gezelligheid en om te feesten en hebben geen behoefte om aandachtig te luisteren. Ondanks dat The Junction misschien niet de beste keuze was als voorprogramma is het gelukkig totaal niet vervelend om naar te luisteren.

Dan wordt het donker op het podium en komen een voor een de bandleden van the Handsome Poets op. En vanaf het eerste nummer krult er een glimlach op de gezichten van het publiek. De muziek die deze vijf mannen produceren maakt je blij, energiek en gelukkig. De nummers zijn zo catchy als alleen hele grote bands dat kunnen. Denk aan Doe Maar, maar dan in op een moderne, actuele manier. Toch valt er deze avond nog iets anders op aan de Handsome Poets. Vroeger klonk de band live altijd erg braaf en saai, alsof je een 1-op-1 kopie van de plaat hoorde. Dat is veranderd, de muziek leeft opeens, en hoe! De nummers klinken brutaler, swingen meer, en de band lijkt meer te durven. Dit maakt het optreden nog energieker en bovenal veel leuker om naar te luisteren. Oorzaak hiervoor zijn hoogstwaarschijnlijk de nieuwe gitarist en bassist, die ontzettend staan te swingen en grooven.
Ondertussen zetten the Handsome Poets een fantastische show neer. Zowel licht als geluid klopt en zanger Tim van Esch steelt de show en de harten van de meisjes voor het podium. Hoe catchy, afgezaagd en ingestudeerd het ook is, de Handsome Poets zetten wel een popshow neer zoals het moet, en daar horen de 'jullie zijn het beste publiek ooit' en dit hebben we nog nooit gedaan' bij. Tijdens een lekker lang optreden krijgen ze het publiek van voor tot achter helemaal gek, iedereen springt, zingt en danst mee. De Handsome Poets lijken eindelijk volwassen te zijn geworden. De muzikanten zijn goed, de nummers zijn goed en het is nu eindelijk live ook goed. Daardoor zijn de Handsome Poets nu niet alleen meer leuk voor een feestpubliek, maar ook voor echte muziekliefhebbers.

Dirdt @ Main Stage Bibelot Dordrecht 19-10-’13

Afgelopen zaterdag vond er weer een editie van Dirdt plaats. Het dubstepfeest van Bibelot dat, sinds het werd opgericht als klein gratis dubstepfeest, is uitgegroeid tot het grootste EDM-gerelateerde feest in Dordrecht, met (hoogstwaarschijnlijk) ook het grootste budget. Ook dit keer is dit budget weer goed uitgegeven, en wel aan Roksonix, Badklaat, Addergebroed en Benskir.

 De Main Stage van Bibelot is fantastisch ingericht met een flinke DJ booth met links en rechts flinke lampen opgesteld. Dit maakt samen met de goed uitgewerkte lichtprojecties de sfeer in de zaal alvast erg goed. En dan gevoel wordt nog vele malen versterkt door de DJ’s. Roksonix, Badklaat en Addergebroed brengen uren lang de diepste wobbels, vieste dub’s en hardste steps. Erg lekker is dat beide Britse namen een lekkere lange set van anderhalf uur spelen.  Toch wordt het lekkerste voor het laatst bewaard. Ondanks dat hij bij lange na niet de grootste naam van de avond is, blaast Addergebroed alle andere DJ’s weg. Want waar de Britse DJ’s toch soms wat slappe Trap tussen de Dubstep door mixten, is bij Addergebroed
alles Dubstep en Drum n’ Bass en de ene drop nog dieper en viezer dan de ander. Het enige minpuntje wat genoteerd zou kunnen worden bij deze editie van Dirdt is dat de zaal toch de hele avond redelijk leeg blijft. Dit komt hoogstwaarschijnlijk nog steeds door de overload aan EDM-feesten in Bibelot. Maar dit valt in het niet bij het feit dat het publiek dat wel aanwezig is de hele avond ontzettend energiek staat mee te dansen en gezellig is.

Rotting Out, Broken Teeth, Survival en Price To Pay live @ Popcentrale Dordrecht 13-10-’13

Toen twee weken geleden de popcentrale wel erg leeg stond terwijl AYS optrad, concludeerden sommige mensen dat de Dordtse Hardcorescène dood zou zijn. Afgelopen zaterdag werd het tegendeel in de popcentrale bewezen. In een uitverkochte zaal traden Rotting Out, Broken Teeth, Survival en Price to Pay op voor een volledig losgaand publiek.

Al als Price To Pay het podium opklimt staat de popcentrale goed vol, terecht want deze Utrechtse band staat lekker te spelen. Ondanks dat er al aardig wat publiek staat en de zanger vol overtuiging in het publiek staat te schreeuwen, blijft het publiek nog erg veel stil staan. De frisse, originele hardcore van deze vier gasten is echter wel lekker om naar te luisteren.

Dan komen de Britse Straight-Edgers van Survival het podium op en onmiddellijk veranderd de popcentrale in een slagveld. De keiharde, wrede Hardcore van Survival maakt iets in het publiek los wat bijna geen enkele hardcoreband voor elkaar krijgt. Het is net dat tikkeltje harder, vetter en agressiever dan de rest.

Na Survival komt de volgende grote Engelse band, Broken Teeth. En voordat de kneuzingen en blauwe plekken van Survival wat verzacht kunnen zijn, breekt de hel alweer los. De puntige, rechte hardcore van Broken Teeth verschilt in veel opzichten met Survival, maar hier gaat het publiek ook evenzeer los. Speeches tussen de nummers door en gastvocalisten maken het optreden nog interessanter en het publiek nog wilder.

Tenslotte is het tijd voor de grote band van de avond. Terwijl de zaal nu echt officieel is uitverkocht en het binnen stampvol staat komt Rotting Out uit LA op. Het gevoel dat je kreeg tijdens Survival en Broken Teeth, dat muziek toch echt niet harder kan zijn dan bij hen, verdwijnt als sneeuw voor de zon als Rotting Out gaat spelen. Onder leiding van Vocalist Walter speelt Rotting Out een type hardcore die echt anders is dan de meeste bands. Het is op een bepaalde manier catchier, zonder dat het minder hard is. Ook schreeuwt Walter op een andere manier dan de meeste bands. Tussen de nummers door inspireert Rotting Out het publiek en tijdens het nummers mosht het publiek er op los en zingt ongeveer alles mee. Dit is een hardcore show zoals het hoort en zoals we lang niet meer gehad hebben in Dordt.

Candy Dulfer live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 05-10-’13

Candy Dulfer, wie is er niet bekend met die naam? Dochter van, Jurylid bij X-Factor en bovenal een fantastische saxofoniste. Zaterdagavond wist ze de Main Stage stampvol te krijgen.

Meteen tijdens het eerste nummer al goed te horen waarom Candy Dulfer zo groot is. Het swingt vanaf de eerste toon die uit de saxofoon vliegt. De zaal zet zich meteen in beweging en de sfeer zit er meteen goed in. Het eerste nummer zet ook redelijk de toon voor de avond. Lange nummers met veel herhaling, meezing en –klap momentjes, lekker commercieel en toegankelijk. Leuk is om te zien hoe het publiek (wat redelijk op leeftijd is) reageert op het tweede nummer Hey Now. Dit nieuwe nummer van Candy Dulfer bestaat voor het grootste gedeelte uit Dubstep. Ondanks een paar verbaasde gezichten in het publiek is er niks mis met het nummer en mag Dulfer zelfs geprezen worden het aan te durven te experimenteren met andere genres. Dit heeft wel tot gevolg dat de Jazz voor een groot gedeelte uit de muziek van Candy Dulfer verdwijnt. Op een paar afrobeatnummers, zoals de nieuwe, fantastische single What You Do, zijn de nummers over het algemeen R&B/Soul achtige popnummers. Daar is echter niks mis mee, want zowel de fantastische band die Candy Dulfer begeleid als de MC en rapper maken elk nummer interessant en anders en bovenal heerlijk om naar te luisteren. Al met al maakt Candy Dulfer van het optreden een echte show, met vooringestudeerde en synchroon gedanste dansjes, praatjes et cetera. En wat doet het er dan nog toe dat het er soms toch wel erg op lijkt dat ze niet alle saxofoon zelf speelt.

Scotch live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 04-10-‘13

 Sommige bands uit Dordrecht verdienen de titel “on-Dordts goed”, zoals Brandwerk, Deon Custom, The Donny Brooks en Timeless Hour. Bands die je als Dordtenaar een trots gevoel geven als je ze ziet spelen. Een band die zeker niet in dit lijstje mag ontbreken is Scotch. Afgelopen vrijdag presenteerden zij hun vierde album in Bibelot.

In een Main Stage die vol hangt met mega slingers en ballonnen zijn al vroeg op de avond veel mensen aanwezig, die gezellig staan bij te praten terwijl op de achtergrond verschillende soorten  bands spelen, van folk tot zeemanskoren. Als het eindelijk elf uur wordt en het grote moment daar is en de zes mannen het podium op komen, staat de zaal zo goed als vol. De band is geliefd in Dordrecht en ze laten al snel horen hoe dat komt. De jongemannen in hun zwart-wit gestreepte broeken spelen een mix van aanstekelijk vrolijke folk, gipsy en ska waarop niemand stil kan blijven staan. Speciaal voor deze avond hebben ze een hele berg aan gastartiesten meegenomen, die de nummers nog wat extra opleuken met hun banjo’s, doedelzakken, melodica’s en saxofoons. Zowel voor als op het podium staat iedereen met een Big Smile op zijn gezicht, de muziek van Scotch laat mensen hun zorgen vergeten. Een uur en vijftien nummers verder heeft het publiek er nog lang geen genoeg van en dus komt de band nog terug voor drie nummers. Als het publiek daarna nog steeds enthousiast blijft komt de band nogmaals terug om nog een nummer te spelen en daarna af te sluiten met I Will Survive. 

Deep Cutz @ Power Stage Bibelot Dordrecht 28-09-’13

De eerste editie van Deep Cutz in Dordrecht, als afterparty van Big Rivers, was erg veelbelovend. Met fantastische en diverse DJ’s, een toffe lichtshow en een volle zaal introduceerde de Nijmeegse organisator zich meteen goed in Dordrecht. Afgelopen zaterdag was de eerste losstaande editie, of beter gezegd, leegstaande editie.

‘The Bassline is the Baseline’ maakt alles waar, waar het Dordtse EDM publiek om heeft gevraagd. De zaal blijft tot laat open (5:00) en een divers scala aan elektronische genres. Toch staat de zaal om half 12, op een paar verdwaalde mensen in de rookruimte, volledig leeg. Hoewel we gewend zijn dat het Dordtse publiek laat komt, blijft de zaal toch wel erg leeg. Zeker als je bedenkt dat de een na grootste naam van de avond op het punt staat te beginnen. Devnik, een redelijk grote naam in de Nederlandse Dubstep, staat voor een lege zaal te draaien. Ondanks dat draait de producer/DJ uit Eindhoven een fantastische set maar toch stel je jezelf de vraag, waar gaat het fout deze avond? Want een uur later zijn er nog geen tien man bijgekomen.
Aan de tijd kan het niet liggen. De avond begint om 22 uur en eindigt om 5 uur, dus zowel voor de “vroege” vogels als de laatkomers is Deep Cutz interessant. Ook was de promotie voor het evenement zowel door Deep Cutz als door Bibelot goed uitgevoerd en hebben rond de 150 mensen zich op aanwezig gezet op het evenement op Facebook.
De toegangsprijs dan? 10 euro is wat veel, maar verdeelt over zeven uur is dat nog geen 2 euro per uur, en dat voor twee grote namen, Kanji Kinetic en Devnik. Dus hoewel het feest voor Dordtse standaarden aan de prijzige kant is, kan dat niet de hoofdreden zijn.
Waar hoogstwaarschijnlijk de oorzaak ligt voor de zeer matige opkomst bij Deep Cutz is de overbelasting van Dubstep gerelateerde feesten in Bibelot. Twee jaar geleden was de combinatie Dubstep+Bibelot alleen nog maar iets waar pubers met gierende hormonen van konden dromen. Maar sinds de introductie van Dirdt schoten de feesten in Bibelot als paddenstoelen uit de grond. Al gauw kreeg Dirdt het broertje DNB078. Na de verhuizing naar het energiehuis kwam hier HRTZ van onderbuurman de Popcentrale bij en ook werden feesten van BuitenGewoon aan het lijstje toegevoegd. Binnenkort is de eerste volledige editie van Glitch This! en samen met Deep Cutz zet dat de teller op zes. Zes typen feesten die misschien allemaal net iets anders doen, maar aan de basis wel erg veel op elkaar lijken. En dan kan Devnik nog zo lekker staan draaien, de ene drop nog dieper dan de andere, Mr. Multiplex nog zulke harde lines rappen, kan het decor nog zo origineel en de lichtshow nog zo aanstekelijk zijn. Met zes dubstepfeesten is al gauw het duurste de dupe. In dit geval Deep Cutz. 

AYS + In Circles + 2 live @ Popcentrale Dordrecht 28-09-’13

Toen ik voor de eerste keer de talent stage van de Popcentrale binnen liep dacht ik al, hoe gaaf zullen Hardcore Shows hier zijn. En afgelopen zaterdag kwam ik daar achter. Tijdens het eerste officiële event van Harbor bookings met een ontzettend wrede Line-up: De Duitse bands AYS en In Circles, aangevuld met Defy the Crown en Deathtrap.

De avond begint met Deathtrap. Het is niet erg druk en dat zal het heel de avond ook niet worden, maar al gauw gaat het publiek al lekker los. Ondanks dat het de band niet erg mee zit en ze tijdens die eerste twee nummers twee keer een snaar breken zijn ze lekker aan het spelen. Onder begeleiding van de krachtige vocalen van Tom Vlasveld, bekende bij het publiek, opent Deathtrap de avond goed.

Dan komen de vijf Brabanders van Defy The Crown op. Ondanks het publiek is iets terughoudender dan bij Deathtrap, is Defy The Crown niet minder goed. Het is hard en energiek, zoals een hardcore show hoort te zijn.

Het is alweer een tijdje geleden dat er een Duitse hardcore band in Dordrecht stond. En het is een genot om het rauwe geschreeuw van vocalist Simon van In Circles weer te horen. Een half jaar geleden stond deze band ook al in Dolhuis en de band klinkt nog volwassener dan toen.

Dan is het tijd voor AYS, hoofdband van de avond. Deze vijf zeer ervaren gasten uit Duitsland blazen vanaf het eerste moment het dak van de popcentrale, en daarmee het hele energiehuis eraf. Vocalist Schommer is een van de wreedste zangers die ik in lange tijd heb gezien. AYS is het perfecte voorbeeld van een Duitse hardcore band, en dat is lekker, heel lekker.

Being as an Ocean live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 20-09-‘13

Met Being as an Ocean heft Bibelot een grote vis gevangen. Dit is meteen te zien als je de zaal binnenkomt, want die staat voor de eerste band al volgeladen. Die eerste band is Capsize. Hardcore uit California, USA en een erg grote band, dat beloofd wat. Echter valt de band ontzettend tegen. Door de combinatie van zeer matige drums, zwakke vocalen en een band veel fouten maakt en vaak niet goed getimed speelt stelt deze band niet alleen teleur, het is vaak ook nog eens geen Hardcore meer te noemen.

Ook de volgende band, The Elijah, heeft problemen bij het goed beschrijven van hun muziek. Ze worden van tevoren bestempeld als Post-Hardcore band, maar nadat blijkt dat het intro helemaal geen intro was maar gewoon het eerste nummer moet toch geconcludeerd worden dat dit een andere “genre” is. De band laat hun gezichten bijna heel het optreden niet zien. Doordat de enige gebruikte lampen degene zijn die achter de band staan opgesteld zijn steeds alleen de contouren van de bandleden te zien. De muziek die deze band produceert is een soort post-post-post-posthardcore, een soort Coldplay met screamo vocalen. Niet alleen dat maar de nummers die hieruit komen zijn ontzettend eenzijdig. Elk nummer bestaat uit dezelfde vioolsynth achtige achtergrondmuziek, cleane vocalen en een zanger die daar soms doorheen schreeuwt.

Dan is het eindelijk tijd voor Being as an Ocean. Ook dit is een band waar je van moet houden, maar wat ze doen, doen ze wel goed. Een mix van Post en Melodic Hardcore met soms wat Talking music achtige stukjes ertussendoor. Ook het publiek gaat lekker los. Er wordt meegeschreeuwd, gemosht en gecrowdsurft. Dat is een van de goede punten van Being as an Ocean, zowel voor de mensen die niet als wel losgaan zijn hun optredens leuk. Want ook als je stilstaat en alleen naar de muziek luistert verveel je je niet. De mix van de harde muziek maar toch vaak cleane gitaarriffs maakt de nummers erg bijzonder. Being as an Ocean weet niet de avond te redden, maar wel voor een deel goed te maken. 

Venerea (SE) + The Ignored (BE) live @ Power Stage Bibelot Dordrecht 15-09-‘13

"een optreden op een zondag is altijd nog leuker dan een wandelingetje in het park maken. Dan wille ik niet zeggen dat een wandelingetje in het park niet leuk kunne zijn, maar dan kunde ge altijd nog in de hondenpoep trappen” Aldus de bassist van The Ignored afgelopen zondag. En daarmee vat hij het heel goed samen. Wat kan je nou beter doen dan luisteren naar twee lekkere punkbands op een zondag? Precies, helemaal niets.

De middag begint rond een uurtje of vier met de Belgische band The Ignored. Punk met een goede scheut hardcore. Toch is dit scheutje vanmiddag iets kleiner dan normaal gesproken. Waarschijnlijk door het vroege uur klinkt het allemaal wat braver dan normaal. Dat is echter niet iets slechts want de punk die hierdoor ontstaat is niet alleen vet en hard, maar heeft ook iets echt moois. De melodieën klinken vaak lekker soepel en de vocalen zijn niet zomaar wat geschreeuw, maar er wordt echt gezongen, wat doordat de beide gitaristen allebei zingen nog eens extra lekker klinkt. De snelle drums zijn opvallend strak en dat in combinatie met de lekkere, soms bijna metal-achtige riffs, maken ontzettend lekkere muziek. Het enige minpuntje is dat de bandleden er het grootste deel van de tijd er niet erg enthousiast bijstaan, waardoor het soms toch moeilijk voor te stellen is dat dit de grootste Hardcore-punkband uit België is, maar dat komt vast door het vroege uur.

Dan maken de jonge gasten van The Ignored plaats voor de ervaren vikings van Venerea. In 1991 opgericht en sinds kort weer bij elkaar. Met nog steeds dezelfde zanger/bassist en gitarist de tweede gitarist die er in 1997 bij kwam en de drummer die er in 2002 bij kwam. Al vanaf het begin valt op dat deze vier gasten een stuk brutaler zijn dan The Ignored. Het klinkt allemaal wat rauwer en de band gaat ook meer los op het podium. De muziek klinkt nog erg veel zoals vroeger, 90’s punk met een vleugje melodic hardcore af en toe. Dat deze band een flinke reputatie heeft blijkt wel, want na al die jaren zijn er nog steeds grote fans die ook deze middag volop meezingen en als de band vraagt welk nummer te spelen vliegen de namen, zowel Engels als Zweeds je om de oren. Opvallend is dat, zelfs na al die jaren en op dit vroege uur, de band overduidelijk erg veel plezier heeft in wat ze doen. De bandleden staan te spelen met een brede lach op hun gezicht en de zanger grapt constant tussen de nummers door. Zo ontstaat op deze middag een ontzettend lekkere sfeer tijdens het concert. En zoals de zanger na afloop zegt: “We’re not very used to play afternoon shows, but it’s awesome.”

Voor meer foto's check: http://flic.kr/s/aHsjJkysH8

The Good The Bad live @ Main Stage Bibelot Dordrecht 13-09-‘13

Bands uit het buitenland zijn altijd extra leuk. Het is toch altijd net een tikkeltje anders dan de Nederlandse muziekscène en dus altijd een belevenis. Zo ook afgelopen  vrijdag in Bibelot. Hier stond het trio The Good The Bad uit Denemarken. Psych-Surfrock en gratis toegang belooft het affiche. Een goede reden dus om de Deense muziek te leren kennen.

Helaas zijn er niet erg veel mensen benieuwd naar Deense bands, want de Main Stage staat erg leeg. Toch komt het trio Adam Olsson, Johan Lei Gellett en Manoj Ramdas vol enthousiasme het podium op. Tijdens het begin van het optreden worden er geen woorden vuil gemaakt, The Good The Bad laat hun gitaren spreken. Naast elkaar gepositioneerd voelt de band heel hecht en natuurlijk. Alles lijkt impulsief te komen. De muziek die ze hierbij creëren is fantastisch. Een mix van Alternative, Surf en Psychrock, fris, hard en vooral ontzettend groovend. Het is vaak onvoorstelbaar dat alles wat te horen slechts komt van twee gitaren en een drumstel, maar niks is voorgesynchroniseerd. Na een aantal nummers beginnen de Denen wat te praten tussen de nummers door, maar ondanks dat blijft het optreden toch ten alle tijden erg mysterieus. De band laat volledig aan het publiek hoe de nummers te interpreteren. De nummers hebben zelfs geen naam, maar heten 001 t/m 050. Het publiek, dat gelukkig wat is gegroeid sinds het begin van het optreden maar nog steeds in een kleine hoeveelheid aanwezig is, geniet met volle teugen van deze drie fantastische gasten uit Denemarken. Deense rock is fantastisch, niet veel mensen weten het, maar het publiek van deze avond is ervan overtuigd.

Daarna speelt nog de Nederlandse klezmerband Klavan Gadje. Ondanks dat ook deze band met enthousiasme staat te spelen, is de zaal echt te leeg voor dit soort muziek. Voor de opzwepende muziek van deze grote band is een flinke groep mensen nodig die allemaal lekker los gaan om echt van te kunnen genieten. Gemiste kans, helaas.

meer foto's: http://flic.kr/s/aHsjJfXvnE