vrijdag 29 maart 2013

Mister & Mississippi live @ Dolhuis Dordrecht 28-03-'13

1980 jaar nadat jezus gezellig met al z’n volgelingen nog een keer van het leven genoot, genoot een volgepakt dolhuis van Mister & Mississippi, een talentvolle folkpop band die sinds het uitkomen van hun album snel terrein winnen. Twee 3fm-award nominaties, een clubtour met steeds weer uitverkochte zalen, het gaat goed met dit viertal. Ook in Dolhuis was het een halfuur van tevoren uitverkocht en kon Mister & Mississippi ook in Dordrecht proberen de harten van het publiek te veroveren.

Maar eerst mocht Singer-Songwriter Emil Landman de avond openen. In een volgestampt en rumoerig Dolhuis bracht hij zijn mooie en fragiele liedjes ten gehore, die door het lawaai in de zaal eigenlijk alleen in de voorste rijen goed te bewonderen waren. Zonde, want de muziek zit goed in elkaar en de mensen die luisteren zitten duidelijk erg te genieten. Emil begeleidt zichzelf op gitaar, een lichte, simpele, maar passende begeleiding, die perfect aansluit aan de mooie liedjes die met passie en vol overtuiging gezongen worden. Ondanks dat hij niet de aandacht krijgt die hij verdient, geeft hij een degelijk optreden en ontvangt na afloop dan ook een daverend applaus.


Dan is het tijd voor het viertal dat elkaar twee jaar geleden op de Herman Brood Academie ontmoette en sindsdien in een enorme stroomversnelling is gekomen: Mister & Mississippi. Heel het podium staat vol met instrumenten, trommels, gitaren, een orgel, pedalen. Dit is tekenend voor deze band; Mister & Mississippi zit niet aan regels vast, maar past zich elke keer weer aan het nummer aan, zoals een rivier zich aanpast aan het landschap. Hierdoor klinkt elk nummer opnieuw bijzonder. Het overkoepelende genre is het best te bestempelen als dromerige folkpop, of een combinatie van de zang van Ben Howard, de dromerigheid van The Editors en de drums van Mumford and Sons. De meeste nummers beginnen zacht en rustig maar gaan steeds sneller en harder stromen, om uiteindelijk uit te komen in een draaikolk van muziek. Het knappe hierbij is dat de dromerigheid nooit verloren gaat maar altijd aanwezig blijft. Dit geeft de muziek iets filmisch. Na ongeveer een uur spelen bedankt zangeres/percussionist/toetsenist Maxime Barlag “het publiek dat wel stil was”, ook bij Mister & Mississippi was dit namelijk soms een probleem. Daarna spelen ze nog een nummer om daarna het publiek eindelijk de mogelijkheid te geven eindelijk weer luidruchtig te worden.

VOOR MEER FOTO'S CHECK: http://flic.kr/s/aHsjEwckaD






Geen opmerkingen:

Een reactie posten