Na de aankondiging van organisator Wilbert-Jan komt het drietal van Winterdagen het podium op. Direct vanaf het eerste nummer wordt de sfeer goed neergezet. In de donkere Ketel 1 met minimaal licht heeft de atmosferische muziek van Pianist Mink Steekelenburg, Bassist/gitarist Martijn Eikenhout en violist Jaap Rovers een ontzettend sterk effect. Het drietal sluit strak op elkaar aan, de instrumenten weten elkaar in klank te vinden en de muziek vertelt daarmee haar eigen verhaal. De muziek stroomt van zacht naar hard en terug, ontspant en laat wegdromen. Winterdagen brengt met haar rustige, dromerige klanken rust in het midden van de week.
Na een halfuurtje ombouwen is het daarna tijd voor Sam Amidon. Deze Amerikaan is een flinke omslag na het zachte Winterdagen. Hij zet nog voor hij het eerste nummer speelt meteen de toon door te verklaren zijn nummers deze avond niet in een volgorde te spelen. hij zal liedjes spelen, maar niet in een bepaalde volgorde, zo vertelt hij met een strak gezicht. Hij weet zijn gezicht zo goed in plooi te houden dat je bijna gaat twijfelen of hij nou een grapje maakt of niet, erg amusant. Het wordt nog een stuk amusanter als Amidon daarna zijn gitaar oppakt en de zaal vult met zijn fantastische gitaarspel en warme stem. Vooral zijn stem maakt de folksongs bijzonder. Het snel afwisselen tussen hard en zacht, snel en langzaam zingen en plotselinge versnellingen en vertragingen geven de Folk een lichtelijk experimentele sfeer. Mooie, serieuze liedjes waarin hij de goedgevulde zaal vaak laat meezingen worden afgewisseld door gekke, humoristische opmerkingen, grapjes en zelfs een ontzettend vals vioolstuk, “gecomponeerd door mijn vriend Bruno Mars” en dat alles met eens strak, droog gezicht. Sam Amidon laat het publiek lachen en genieten en doet dit op fenomenale wijze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten